Er is tumult in de feministische cellen over een Mercedes advertentie. Die heeft in het blad Opzij gestaan. Hij was er "doorheen geglipt" zogezegd ...oef! Alle Opzijkipjes meteen van de leg, mevrouw Cisca Dresselhuys voorop. U kent haar: de vrouw die zo veel verontwaardiging in haar sexappeal weet te stoppen. Wat was er aan de hand?
Niks. Mercedes had een fraaie en smaakvolle advertentie geplaatst waarin een naakte jonge dame geheel verscholen gaat achter een geopende portier. De strekking was: trek eens wat anders aan. Een goed gevonden, sympathieke en geestige poging om spierballenmerk Mercedes toegankelijker te maken voor vrouwen. Leuke mediakeuze ook dat. Mevrouwtje Dresselhuys bovenop de kast.
Of het nu gaat om hoofddoekjes of reclame, deze dame heeft groot talent voor de verkeerde inschatting. Haar argument was deze keer opnieuw uit de oude doos. De Mercedes advertentie deed haar denken aan de reclametruc om mooie auto's met lekkere meiden te verkopen. Alsof dat niet legitiem zou zijn? We leggen het mevrouw Dresselhuys nog maar eens uit. Kijk, mannen denken inderdaad maar aan één ding. Aan voortplanting: aan zaad afschieten, mevrouw Dresselhuys!
Daarom draait de wereld vooruit. Omdat mannen zich willen manifesteren.
We kopen inderdaad mooie bolides om vrouwen in te pakken. Dat werkt zo al miljoenen jaren. Daarom dragen we pakken, horloges, mobieltjes en auto's. Kopen we huizen, barbecues, bedrijven en zeilboten. Alles wat mannen doen, doen ze uiteindelijk om meisjes te imponeren. Dat bekennen kost ons geen enkele moeite.
Omdat vrouwen tegenwoordig ook meedoen aan het grote jongensspel - en geef ze eens ongelijk - gebruiken ze dezelfde symbolen als wij. Ze trekken mannelijke pakken aan, kopen geile cabrioletten, willen een ton euro verdienen, beleggen op de beurs en roken stoere sigaretten als Marlboro. Die cowboysigaret is overigens wereldwijd het grootste vrouwenmerk. Hallo, bent u daar Vrouwtje Piggelmee?
Het toppunt van feminisme is niet de treurige praatgroep van lelijke meisjes, die het met elkaar eens zijn. Het toppunt is een zelfstandige meid die in een Mercedes rijdt. Het was u toch te doen om gelijkwaardigheid? Die Mercedes advertentie in Opzij honoreert juist dat streven. Is een hommage aan het feminisme. Alleen, dat snapt u zelf nog niet. Wat Opzij nodig heeft is een mannelijke hoofdredacteur. Da's pas gelijkwaardigheid.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
dinsdag 29 juni 2010
vrijdag 25 juni 2010
Nu
Douwe Egberts gaat een paar honderd coffeeshops openen om de komende jaren jonge mensen van 18-30 aan de koffie te krijgen. Jonge mensen drinken geen koffie meer, vandaar. Dat initiatief van DE komt 10 jaar te laat. De "share of stomach", zoals dat in marketingjargon heet is allang verdeeld onder de Red Bullen, Liptonicen en Vifits van deze wereld. Waarom zolang gewacht, vraag je je af? En waarom pas nu, nu Starbucks aankondigt ons land te gaan bezetten met hippe Amerikaanse coffee-to-go shops.
Ik denk dat dit een kwestie van cultuur is. Van zelfgenoegzaamheid. Van ons kan niks gebeuren, we hebben ons gisteren laten keuren.
Van overlegorganen en procedures die alle initiatief hebben verstikt. Van die typische marktleidersmentaliteit die zichzelf ver boven de samenleving verheven voelt en geen contact meer heeft met wat de mensen echt willen. Ik zie zelfs parallellen met de politiek, de sociaaldemocratie. Met de regentencultuur, van wat zijn we toch blij met elkaar, en wat doen we het toch geweldig.
In de 70'er en 80'er jaren had DE het koffierijk alleen. Eerst rammelde Nescafé aan de poort. Met betere producten voor de jonge moment-consument. Met betere communicatie, dat vooral. Waar DE nog vasthield aan het gezin als communicatiehoeksteen, met braafburgerlijke reclame, daar maakte Nescafé verleidelijke reclame, ondersteund door de geweldige jingle van componist Ilja Gort. U kent het ...Open Up Open Up... Nescafé...
Douwe Egberts heeft die slag om de nieuwe jonge massaconsument allang verloren. Jonge mensen vieren het leven op ieder moment van de dag. Voelen zich niet gebonden aan de oude rituele ankers. Maar ankeren zich aan het consumptiemoment zelf. Zetten geen pak yoghurt meer in de koelkast maar vieren de Breaker van Friesche Vlag op straat.
Het publieke domein is HET consumptiedomein geworden. Die beweging is al een jaar of wat aan de gang. DE heeft dus zitten maffen in de boardroom. Er zijn andere marketingtijden aangebroken.
NU is daarbij het sleutelwoord. Dromen en verlangens tellen niet meer. Het aankondigen dat je binnen een paar jaar coffee-to-go winkels gaat openen als onderdeel van het beleidsplan 2004-2005 is dus marketing van een vorige eeuw.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Ik denk dat dit een kwestie van cultuur is. Van zelfgenoegzaamheid. Van ons kan niks gebeuren, we hebben ons gisteren laten keuren.
Van overlegorganen en procedures die alle initiatief hebben verstikt. Van die typische marktleidersmentaliteit die zichzelf ver boven de samenleving verheven voelt en geen contact meer heeft met wat de mensen echt willen. Ik zie zelfs parallellen met de politiek, de sociaaldemocratie. Met de regentencultuur, van wat zijn we toch blij met elkaar, en wat doen we het toch geweldig.
In de 70'er en 80'er jaren had DE het koffierijk alleen. Eerst rammelde Nescafé aan de poort. Met betere producten voor de jonge moment-consument. Met betere communicatie, dat vooral. Waar DE nog vasthield aan het gezin als communicatiehoeksteen, met braafburgerlijke reclame, daar maakte Nescafé verleidelijke reclame, ondersteund door de geweldige jingle van componist Ilja Gort. U kent het ...Open Up Open Up... Nescafé...
Douwe Egberts heeft die slag om de nieuwe jonge massaconsument allang verloren. Jonge mensen vieren het leven op ieder moment van de dag. Voelen zich niet gebonden aan de oude rituele ankers. Maar ankeren zich aan het consumptiemoment zelf. Zetten geen pak yoghurt meer in de koelkast maar vieren de Breaker van Friesche Vlag op straat.
Het publieke domein is HET consumptiedomein geworden. Die beweging is al een jaar of wat aan de gang. DE heeft dus zitten maffen in de boardroom. Er zijn andere marketingtijden aangebroken.
NU is daarbij het sleutelwoord. Dromen en verlangens tellen niet meer. Het aankondigen dat je binnen een paar jaar coffee-to-go winkels gaat openen als onderdeel van het beleidsplan 2004-2005 is dus marketing van een vorige eeuw.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
dinsdag 22 juni 2010
Liefde
Klanten vragen me vaak: hoe bereiken we de consument? Wat moeten we doen om te zorgen dat de mensen van ons houden?
Ik zeg dan altijd: omarm je klant. Laat merken dat je van hem houdt. Wees voluit "verliefd" op je klant. Roep het niet in fraaie advertenties, nee, laat het elke dag blijken.
Dikwijls valt er dan een pijnlijke stilte. Men kent zijn klanten niet. En weet niet meer hoe je een klant moet omarmen. Relatiemarketing is voor de meesten een woord uit een rapport. En als ik het woord "liefde" noem, kijken ze me raar aan.
Hoe dat komt? Dat komt zo. Veel branches en sectoren hebben de afgelopen jaren op een makkelijke manier heel veel geld verdiend. Neem de horeca, waar je als zwerfhond wordt bejegend, en toch zaten alle restaurants altijd vol. Maar ook verzekeraars, banken en autodealers hebben goeie zaken gedaan. Terwijl ze op de keper beschouwd hun klanten als nummer behandelden.
Ik ben al 20 jaar klant bij de Rabo, maar niemand daar weet wie ik ben. Niemand verdiept zich in mijn noden en behoeften. Terwijl mijn saldo toch tot veel inspiratie aanleiding zou moeten geven. Een bedrijf dat wel begrijpt hoe dat moet is Stad Rotterdam Verzekeringen. Met Feyenoord als "belevingsdomein" heeft deze verzekeraar in 10 jaar tijd enkele duizenden assurantietussenpersonen zakelijk en emotioneel aan zich weten te binden.
Dat is knap en ook intelligent gedaan. Want u weet - en ik weet - dat de consument wikt maar de verzekeringsadviseur beschikt. Over welke verzekeraar we nemen voor hypotheek, levenpolis of ziekteverzekering. Topman Theo van Duivenbode kent de mensen van zijn distributiekanaal persoonlijk en is permanent bereikbaar en aanspreekbaar voor hun zakelijke noden. Niks geen ivoren toren-gedrag, hij heeft een persoonlijke hands-on relatie met zijn klanten.
Marketing en vooral relatiemarketing is dus niet moeilijk. Het enige dat je moet hebben is liefde voor je vak. En... liefde voor mensen. Aandacht is daar de basisvoorwaarde van. En dat is waar alle consumenten op zitten te wachten. Herkennen wie ze zijn, en ze erkennen in hun bestaan. Er moet meer liefde in de marketing. Er moeten meer mensen komen die echt van hun klanten houden. Liefde = Geld roep ik altijd. Ik wens u een egoloze en vooral liefdevolle dag toe.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Ik zeg dan altijd: omarm je klant. Laat merken dat je van hem houdt. Wees voluit "verliefd" op je klant. Roep het niet in fraaie advertenties, nee, laat het elke dag blijken.
Dikwijls valt er dan een pijnlijke stilte. Men kent zijn klanten niet. En weet niet meer hoe je een klant moet omarmen. Relatiemarketing is voor de meesten een woord uit een rapport. En als ik het woord "liefde" noem, kijken ze me raar aan.
Hoe dat komt? Dat komt zo. Veel branches en sectoren hebben de afgelopen jaren op een makkelijke manier heel veel geld verdiend. Neem de horeca, waar je als zwerfhond wordt bejegend, en toch zaten alle restaurants altijd vol. Maar ook verzekeraars, banken en autodealers hebben goeie zaken gedaan. Terwijl ze op de keper beschouwd hun klanten als nummer behandelden.
Ik ben al 20 jaar klant bij de Rabo, maar niemand daar weet wie ik ben. Niemand verdiept zich in mijn noden en behoeften. Terwijl mijn saldo toch tot veel inspiratie aanleiding zou moeten geven. Een bedrijf dat wel begrijpt hoe dat moet is Stad Rotterdam Verzekeringen. Met Feyenoord als "belevingsdomein" heeft deze verzekeraar in 10 jaar tijd enkele duizenden assurantietussenpersonen zakelijk en emotioneel aan zich weten te binden.
Dat is knap en ook intelligent gedaan. Want u weet - en ik weet - dat de consument wikt maar de verzekeringsadviseur beschikt. Over welke verzekeraar we nemen voor hypotheek, levenpolis of ziekteverzekering. Topman Theo van Duivenbode kent de mensen van zijn distributiekanaal persoonlijk en is permanent bereikbaar en aanspreekbaar voor hun zakelijke noden. Niks geen ivoren toren-gedrag, hij heeft een persoonlijke hands-on relatie met zijn klanten.
Marketing en vooral relatiemarketing is dus niet moeilijk. Het enige dat je moet hebben is liefde voor je vak. En... liefde voor mensen. Aandacht is daar de basisvoorwaarde van. En dat is waar alle consumenten op zitten te wachten. Herkennen wie ze zijn, en ze erkennen in hun bestaan. Er moet meer liefde in de marketing. Er moeten meer mensen komen die echt van hun klanten houden. Liefde = Geld roep ik altijd. Ik wens u een egoloze en vooral liefdevolle dag toe.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
vrijdag 18 juni 2010
Trouw
Deze week werd ik gebeld door een bekend adverteerder, die na 2 jaar weggaat bij zijn huidige reclamebureau. Nou heb ik diezelfde klant twee jaar terug ook al gesproken. Toen wilde hij weg bij zijn toenmalige bureau. Waar hij ook weer 2 jaar klant was. Hij wisselt dus in 4 jaar 2 x van bureau. En wat de reden ook is, de man is ronduit dwaas bezig. Dat heb ik hem ook gezegd. Niet erg handig zult u zeggen, maar het bespaart ons bureau een hoop ellende, dat geef ik u op een briefje. Zo'n klant heeft zijn zaakjes intern niet op orde. Heeft verkeerde mensen aan het roer.
Weet niet waar hij met zijn merk heen wil op termijn. Gelooft dus niet in de kracht van zijn eigen merk. En gelooft dus feitelijk niet in zichzelf! Dat is de crux! En omdat hij dat niet doet zoekt hij zijn heil bij steeds weer nieuwe reclametovenaars. Wat natuurlijk niet werkt en dan begint de kermis weer opnieuw. Wie zichzelf niet heeft is een dwaler in het leven en vooral in de marketing-communicatie.
Waar consistentie immers the name of the game is. Trouwe klanten worden steeds zeldzamer tegenwoordig. Je bent als bureau je leven geen jaar meer zeker. Dat zorgt voor ongezonde stress aan beide kanten. En komt het werk voor het merk van de onderneming nooit ten goede. U moet maar eens opletten. Sterke en leidende merken zijn vrijwel altijd jarenlang trouw aan hun reclamebureau. Ik noem een Albert Heijn, McDonalds, Ben, Volkswagen. Ze domineren hun marktsegment langjarig. En hebben - soms decennia lang - hetzelfde reclamebureau.
Dat komt omdat beide partijen investeren in elkaars kennis over markt en consument. Er ontstaat een gemeenschappelijk model van de werkelijkheid. Men heeft aan een half woord genoeg, wat de efficiëntie ten goede komt. Het bureau is zeker van zijn inkomen, waardoor het zijn beste talenten voor die klant mobiliseert.
Dat "onzichtbare kapitaal" is kapitalen waard naar mijn smaak. Intelligente adverteerders snappen dat. Domme hannesen niet. Het verschil tussen die twee zie je altijd terug in het marktaandeel. Klant en bureau horen maar één ambitie te hebben en dat is "het beste uit elkaar" halen. De rest is spreekwoordelijk: poppenkast.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Weet niet waar hij met zijn merk heen wil op termijn. Gelooft dus niet in de kracht van zijn eigen merk. En gelooft dus feitelijk niet in zichzelf! Dat is de crux! En omdat hij dat niet doet zoekt hij zijn heil bij steeds weer nieuwe reclametovenaars. Wat natuurlijk niet werkt en dan begint de kermis weer opnieuw. Wie zichzelf niet heeft is een dwaler in het leven en vooral in de marketing-communicatie.
Waar consistentie immers the name of the game is. Trouwe klanten worden steeds zeldzamer tegenwoordig. Je bent als bureau je leven geen jaar meer zeker. Dat zorgt voor ongezonde stress aan beide kanten. En komt het werk voor het merk van de onderneming nooit ten goede. U moet maar eens opletten. Sterke en leidende merken zijn vrijwel altijd jarenlang trouw aan hun reclamebureau. Ik noem een Albert Heijn, McDonalds, Ben, Volkswagen. Ze domineren hun marktsegment langjarig. En hebben - soms decennia lang - hetzelfde reclamebureau.
Dat komt omdat beide partijen investeren in elkaars kennis over markt en consument. Er ontstaat een gemeenschappelijk model van de werkelijkheid. Men heeft aan een half woord genoeg, wat de efficiëntie ten goede komt. Het bureau is zeker van zijn inkomen, waardoor het zijn beste talenten voor die klant mobiliseert.
Dat "onzichtbare kapitaal" is kapitalen waard naar mijn smaak. Intelligente adverteerders snappen dat. Domme hannesen niet. Het verschil tussen die twee zie je altijd terug in het marktaandeel. Klant en bureau horen maar één ambitie te hebben en dat is "het beste uit elkaar" halen. De rest is spreekwoordelijk: poppenkast.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
dinsdag 15 juni 2010
Nee
"Voor u verbouwt hier Bastion Hotels", knalt het van een spandoek bij de verbouwing van een Bastion Hotel, "Wij verbouwen hier Uw Shell Station", galmt het verderop langs de snelweg, Ik word hier doodmoe van. Verbouwen, mijn Shell station? Donder toch op, Mijn Bastion Hotel? Scheer je weg. Jullie verbouwen jullie Shell station voor jezelf. Om nog meer tankende, vretende en kopende mensen binnen te krijgen. Om geld te verdienen. Zodat de omzet stijgt, de winst, het marktaandeel, de beurskoers.
Daar is niks op tegen, begrijp me goed. Het is die ranzige onderdanigheid die me irriteert en die de laatste tijd overal de kop op steekt. Die bedachte vleierij die als doel heeft mijn ego te strelen. Ook het kassamutsje dat mij "nog een plezierige dag toewenst" begint te irriteren. En ook die borden met "Welkom in Vlagtwedde" of "Bedankt en tot ziens in Zandvoort".
Allemaal "geplease" en geslijm om me in te pakken en mijn euro's af te troggelen. In het reclamevak speelt de slijmerij ook sinds jaar en dag. Natuurlijk, we zitten in de dienstverlening. En zijn accommoderend van instelling. Wat niet betekent dat je voortdurend met je broek op je knieën gebukt moet staan voor je opdrachtgever. Nu het wat minder gaat met "de branche", doen bureaus dat wel. Al kraamt een klant misdadige lulkoek uit, wij reclamemensen vinden zijn hypothese "buitengewoon interessant”.
Al stelt de klant bespottelijke timing-eisen, het bureautje past daar wel een overwerkmouwtje aan. En, o wee, als hij vragen wil stellen over de factuur. Dan willen reclamemensen daar dezelfde dag nog over praten, want we hebben uiteraard veel begrip voor zijn "insteek". Wat een kleffe treurigheid, En, wat een gemis aan integriteit want dat is het.
Geef mij m'n tuinman maar. Op de vraag of hij 20 rododendrons à raison van €100.- per stuk wil planten, zegt hij: "NEE. Nee, dat kan niet want je zit in de kleigrond. En rododendrons hebben zandgrond nodig." "Ja maar, kan je het niet toch proberen?" roep ik reclame-glijerig. "Neehee, dat kan niet!" zegt hij. "Dat zeg ik toch!"
Dat woord "nee" moet terug in het sociale verkeer, als u het mij vraagt. "Nee" is een verrukkelijk woord. Helder en lekker duidelijk. Zeg vandaag gewoon eens 5 keer "NEE". Durf het maar, daar knapt uw zakendag heel erg van op.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Daar is niks op tegen, begrijp me goed. Het is die ranzige onderdanigheid die me irriteert en die de laatste tijd overal de kop op steekt. Die bedachte vleierij die als doel heeft mijn ego te strelen. Ook het kassamutsje dat mij "nog een plezierige dag toewenst" begint te irriteren. En ook die borden met "Welkom in Vlagtwedde" of "Bedankt en tot ziens in Zandvoort".
Allemaal "geplease" en geslijm om me in te pakken en mijn euro's af te troggelen. In het reclamevak speelt de slijmerij ook sinds jaar en dag. Natuurlijk, we zitten in de dienstverlening. En zijn accommoderend van instelling. Wat niet betekent dat je voortdurend met je broek op je knieën gebukt moet staan voor je opdrachtgever. Nu het wat minder gaat met "de branche", doen bureaus dat wel. Al kraamt een klant misdadige lulkoek uit, wij reclamemensen vinden zijn hypothese "buitengewoon interessant”.
Al stelt de klant bespottelijke timing-eisen, het bureautje past daar wel een overwerkmouwtje aan. En, o wee, als hij vragen wil stellen over de factuur. Dan willen reclamemensen daar dezelfde dag nog over praten, want we hebben uiteraard veel begrip voor zijn "insteek". Wat een kleffe treurigheid, En, wat een gemis aan integriteit want dat is het.
Geef mij m'n tuinman maar. Op de vraag of hij 20 rododendrons à raison van €100.- per stuk wil planten, zegt hij: "NEE. Nee, dat kan niet want je zit in de kleigrond. En rododendrons hebben zandgrond nodig." "Ja maar, kan je het niet toch proberen?" roep ik reclame-glijerig. "Neehee, dat kan niet!" zegt hij. "Dat zeg ik toch!"
Dat woord "nee" moet terug in het sociale verkeer, als u het mij vraagt. "Nee" is een verrukkelijk woord. Helder en lekker duidelijk. Zeg vandaag gewoon eens 5 keer "NEE". Durf het maar, daar knapt uw zakendag heel erg van op.
Deze column verscheen eerder in “De schrijver en de kijker" (2003)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Abonneren op:
Posts (Atom)
