Het merk staat volop in de belangstelling en terecht. Het merk is de zekerste kapitaalsinvestering die er bestaat in onze consumptiemaatschappij. Bel gerust met Coca-Cola, Shell of Unilever als u me niet gelooft. Of met Albert Heijn, Gillette of Apple. Consumenten willen merken, het zijn de ankers in hun leven. Toch lijkt niet elke onderneming overtuigd van de potentie van hun eigen merk. Men ziet zichzelf nog vaak als producent van een product of dienst. Terwijl de echte oorlog zich afspeelt in de sappige hersenkwabben van het grote publiek. "Het geld zit in de frontale cortex...", roep ik altijd.
Een merkgestalte managen is een vak apart. Scheerzeep maken is niet moeilijk, zorgen dat miljoenen mannen zich jaar in jaar uit met Gillette scheren... dat vereist grote psychologische kennis van de mannelijke ziel. 'The best a man can get', staat er met uitroeptekens op mijn scheerbusje. Het beste wat je als man te pakken kunt krijgen, vrij vertaald. Mijn testosteronische anima wordt hiermee flink opgepookt. En na de scheerbeurt voel ik me dikwijls buitengewoon agressief. Wat zich bij mij gelukkig omzet in een vlijtige dag... Zoals bij de meesten van ons.
Merkmanagement is het vak van marketeers en hun reclamebureaus. Het vereist 'andersom denken'.
Je niet afvragen: wat maken wij? Maar vragen: wat wil die consument denken, voelen en ervaren? En kunnen we met ons merk aan die behoefte voldoen? Het klinkt simpel en is ook niet zo moeilijk. Alleen: als je afwasborstels maakt -van vader op zoon - valt het niet mee om je borstelmerk te beschouwen als een sensueel genotmoment voor jachtige tweeverdieners. Toch: die illusie creëert het verschil. Het verschil in geld, ook dat. Een merk is vooral een manier om geld te verdienen.
Dan moet je wel bereid zijn daarin te investeren. Snel geld verdienen kan niet, want de menselijke hersens werken traag. Reclamepaus Leo Burnett zei ooit dat het 3 jaar duurt voor reclame diep is doorgedrongen in de menselijke ziel. Daarna is het langdurig bingo!
Deze column verscheen eerder in “De stem van Eugène" (2002)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
dinsdag 30 maart 2010
woensdag 24 maart 2010
Dader
De vakbonden lopen te hoop tegen herinvoering van de 40-urige werkweek. Mijnheer De Waal - een man met hele mollige inspraakwangen - vindt dat zelfs een stap terug in de tijd. Ik begrijp helemaal niks van zo'n discussie. Heb ook nooit begrepen dat half Nederland half werkt. Ik gemiddeld 50 à 60 uur per week, m'n hele leven al. Werk ook regelmatig op zondag. En weet u wat ik ook wel eens doe? De vakantie verzetten als het werk dat vraagt.
Maar nu komt het: ik heb niet eens een premievrij pensioen. Wilt u het nog gruwelijker horen: ik heb niet eens een pensioen!
Ja maar in de reclame verdien je tonnen, zullen de De Waaltjes Van Deze Wereld zeggen. Nou mijnheertje, dat is soms zo, maar vaker niet. En als het wel zo is, is het nooit gegarandeerd volgend jaar weer het geval. Als ik geen knappe ideeën bedenk, lopen de klanten naar een ander en heb ik als 'dga' helemaal niks. Niets is wat het lijkt, zeg ik altijd, en al helemaal niet in de reclame. Daar is per definitie niks wat het lijkt, en dat is maar goed ook.
Maar erover klagen? Nee, dat komt in mijn mentale repertoire niet voor. Bovendien werk ik graag en vooral veel... want als ik dat niet doe, lonken de misdaad en de drank. In die volgorde.
Ik zal De Waal iets nieuws vertellen: ik hou van wat ik doe. En als alle dreutelende protestmieren dat nu ook zouden doen, dan zou het veel beter gaan in ons land. Dan kregen we beter onderwijs, betere dienstverlening, betere zorg, betere openbare voorzieningen, betere huizen, betere buschauffeurs, betere glazenwassers en zelfs betere politieagenten. Dat kan zeker geen kwaad. Goed willen zijn in wat je doet, is mijns inziens de beste remedie tegen een kwakkelende economie, ook al ben ik geen econoom. En het is meteen ook 'de grootste geluksdrijver' die er bestaat in het leven. Als je goed doet waar je goed in bent, dan word je nooit slachtoffer van de omstandigheden, maar: dader van je eigen bestaan.
Deze column verscheen eerder in “De stem van Eugène" (2002)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Maar nu komt het: ik heb niet eens een premievrij pensioen. Wilt u het nog gruwelijker horen: ik heb niet eens een pensioen!
Ja maar in de reclame verdien je tonnen, zullen de De Waaltjes Van Deze Wereld zeggen. Nou mijnheertje, dat is soms zo, maar vaker niet. En als het wel zo is, is het nooit gegarandeerd volgend jaar weer het geval. Als ik geen knappe ideeën bedenk, lopen de klanten naar een ander en heb ik als 'dga' helemaal niks. Niets is wat het lijkt, zeg ik altijd, en al helemaal niet in de reclame. Daar is per definitie niks wat het lijkt, en dat is maar goed ook.
Maar erover klagen? Nee, dat komt in mijn mentale repertoire niet voor. Bovendien werk ik graag en vooral veel... want als ik dat niet doe, lonken de misdaad en de drank. In die volgorde.
Ik zal De Waal iets nieuws vertellen: ik hou van wat ik doe. En als alle dreutelende protestmieren dat nu ook zouden doen, dan zou het veel beter gaan in ons land. Dan kregen we beter onderwijs, betere dienstverlening, betere zorg, betere openbare voorzieningen, betere huizen, betere buschauffeurs, betere glazenwassers en zelfs betere politieagenten. Dat kan zeker geen kwaad. Goed willen zijn in wat je doet, is mijns inziens de beste remedie tegen een kwakkelende economie, ook al ben ik geen econoom. En het is meteen ook 'de grootste geluksdrijver' die er bestaat in het leven. Als je goed doet waar je goed in bent, dan word je nooit slachtoffer van de omstandigheden, maar: dader van je eigen bestaan.
Deze column verscheen eerder in “De stem van Eugène" (2002)". Veel van de gesproken columns zijn terug te luisteren via het archief van de Business Nieuws Radio-website
Abonneren op:
Posts (Atom)
